محو تماشا

گفته بودی که چرا محو تماشای منی              آنچنان مات که یکدم مژه بر هم نزنی

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود                ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

انگشت خدا

خدایا!

         وقتی انگشت نوازشت را بر تارهای دلم می­کشی

                     درونم پر از موسیقی ای می­شود سرشار از آرامش؛

الها! برایم بنواز این آرامش را

                                     همیشه،

                                               آمین!

بال پرواز

بارالها! بال پروازم ببخش ... 

 

ویرانه

ویرانه نه آن است که جمشید بنا کرد 
ویرانه نه آن است که فرهاد فرو ریخت
ویرانه دل ماست که با هر نگه تو
صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت